بگو به عقربه ها موقع دویدن نیست
که شب همیشه برای به سر رسیدن نیست

به خواب گفته ام امشب که از سرم بپرد
شبی که پیش منی، وقت خواب دیدن نیست

ابری ترین هوای دلم دوست دارمت
باران قصه های دلم دوست دارمت

زیباترین غزل،غزل زندگانیم
در عمق انزوای دلم دوست دارمت

تنگ آب از روزهای قبل خالی تر شده است
زندگی در دوستی با مرگ عالی تر شده است

هر نگاهی می تواند خلوتم را بشكند
كوزه‌ی تنهایی روحم سفالی تر شده است

تا بحال از مرز ِ چشمانش فراتر رفته ای ؟
توی ِ میدانی به جنگی نابرابر رفته ای ؟


لشکرت وقتی که از دشمن اطاعت می کنند
ناگزیر از دست ِ احساس ِ خودت در رفته ای ؟

مــادری پـیــر و پــریــشان احــوال

عمـــــر او بــــود فـــزون از پنجــــاه

زن بــی شـــوهر و از حـاصل عمر

یک پسر داشت شــرور و خـود خواه

روز و شب در پی او باشی خویش

بی خبر از شـرف و عـــزت و جـــــاه

نمی دانم چه می خواهم بگویم
زبانم در دهان باز بسته است
در تنگ قفس باز است و افسوس
كه بال مرغ آوازم شكسته است
 

خانمان سوز  بوَد آتش ِ آهی گاهی

ناله ای می شکند پشتِ سپاهی گاهی

گر مقدّر بشود ، سِلکِ سلاطین پوید

سالکِ بی خبر  ِ  خفته به راهی گاهی

صبح یک روز سرد پائیزی - روزی از روز های اول سال

بچه ها در کلاس جنگل سبز - جمع بودند دور هم خوشحال

بچه ها غرق گفتگو بودند - بازهم در کلاس غوغا بود

حاصلی از هنر عشق ِ تو جز حرمان نیست

آه از این درد که جز مرگ ِ من اش درمان نیست

 

این همه رنج کشیدیم و نمی دانستیم

که بلاهای وصال ِ تو کم از هجران نیست

ای ستاره ها که از جهان دور
چشمتان به چشم بی فروغ ماست
نامی از زمین و از بشر شنیده اید؟
درمیان آبی زلال آسمان
موج دود و خون و آتشی ندیده اید؟