شقايق گفت :با خنده نه بيمارم، نه تبدارم
اگر سرخم چنان آتش حديث ديگري دارم
گلي بودم به صحرايي نه با اين رنگ و زيبايي
نبودم آن زمان هرگز نشان عشق و شيدايي
يکي از روزهايي که زمين تبدار و سوزان بود

به دلم می گویم
شاید این شعرفرو سوخته در شمع شبم
شاید این نامه که برباد نوشتم بر دوست
برتن باد بماند وبه دستش برسد نیمه شبی
 شاید این درد مداوم به سرانجام رسد
 شاید این رنج همیشه به سحر هم نرسد
 

یک شبی مجنون نمازش را شکست
بی وضو در کوچه لیلا نشست


عشق آن شب مست مستش کرده بود
فارغ از جام الستش کرده بود
 

ماه من غصه چرا ؟؟؟
آسمان را بنگر، که هنوز،
بعد صدها شب و روز
مثل آن روز نخست،
گرم و آبی و پر از مهر به ما می خندد
یا زمینی را که،
 

خسته ام میفهمید؟!
خسته از آمدن و رفتن و آوار شدن.
خسته از منحنی بودن و عشق.
خسته از حس غریبانه این تنهایی.
بخدا خسته ام از اینهمه تکرار سکوت.
 

جان می دهم به گوشه ی زندان سرنوشت

سر را به تازیانه ی او خم نمیکنم

افسوس بر دو روزه ی هستی نمی خورم

زاری براین سراچه ی ماتم نمی کنم
 

در گلستاني هنگام خزان ،
رهگذر بود يكي تازه جوان
صورتش زيبا ، قامتش موزون ،
چهره اش غم زده از سوز درون
ديدگان دوخته بر جنگل و كوه
دلش افسرده ز فرط اندوه
با چمن درد دل آغاز نمود
اين چنين لب به سخن باز نمود
 

بنگر آن حوری سياه و سپيد 
نه همه پاك جسم او نه پليد
ساخته در وجود خويش پديد
نيمه‌ای يأس و نيمه‌ای اميد 

                     آتش او را قرين و هم بستر 
                     همسر خاك و نام خاكستر

 

کاش میدانستی

بعد از آن دعوت زیبا به ملاقات خودت

من چه حالی بودم !

خبر دعوت دیدار چو از راه رسید ،

پلک دل باز پرید
 

زندگی بافتن یک قالیست

نه همان نقش و نگاری که خودت میخواهی

نقشه از قبل مشخص شده است

تو در این بین فقط میبافی

نقشه را خوب ببین خوب بباف

که مبادا فردا قالی بافته ات را نخرند