زندگی با همه ی وسعت خویش

محفل ساکت غم خوردن نیست

حاصلش تن به قضا دادن و افسردن نیست

اضطراب هوس دیدن و نادیدن نیست

زندگی جنبش جاری شدن است

زندگی کوشش و راهی شدن است

از تماشاگه آغاز حیات

تا به جائی که خدا می داند . . .
 

در  جوانی  به  خویش  می گفتم                     شیر شیر است گرچه پیر بود

چون  که  پیری   رسید   دانستم                      پیر پیر است گرچه  شیر بود

سحرگه  به  راهي  يكي پير ديدم                     سوي خاك خم گشته از ناتواني

بگفتم :  چه  گم كرده‌اي اندرين راه؟                 بگفتا  جواني، جواني، جواني
 

عهد جواني گذشت در غم بود ونبود              نوبت پيري رسيد صدغم ديگر فزود

عقاب پير نگون بخت آفتابم من

که شعله هاي شفق سوخت شاهبالم را

درين کوير بلا کيست تا تواند راند

ز گرد لاشه ي من ، کرکس خيالم را
 

 تو به من خندیدی
و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه
سیب را دزدیم
 

تبه کردم جوانی تا کنم خوش زندگانی را                  چه سود از زندگانی چون تبه کردم جوانی را

جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را               نجستم  زندگانی را  و گم کردم  جوانی  را

کنون  با  بار  پیری  آرزومندم  که  برگردم                به  دنبال  جوانی  کوره  راه  زندگانی  را

به چشمان پريرويان اين شهر

به صد اميد مي بستم نگاهي

مگر يك تن از اين ناآشنايان

مرا بخشد به شهر عشق راهي
 

 روزي که با منش سخني جز وفا نبود

محبوب من؛ به من؛ زوفا داد يادگار

گلدان ميخکي به دل افروزي بهار

شايد بهار نيز چنان باصفا نبود
 

چرا از مرگ می ترسید


چرا زین خواب جان آرام شیرین روی گردانید

چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید
 

دو تا كفتر

نشسته اند روي شاخه ي سدر كهنسالي

كه روييده غريب از همگنان دردامن كوه قوي پيكر

دو دلجو مهربان با هم 

دو غمگين قصه گوي غصه هاي هر دوان با هم

دو تنها رهگذر كفتر
  

قديما يه پينه دوز بود دلا رو وصله ميکرد
دلاي پاره پوره چروکين و پر غم و درد
مرد بيچاره رو بادرد دل آميخته بودن
واسه تعمير دلا رو دوروبرش ريخته بودن