از غم جدا مشو كه غنا مي‌دهد به دل                  امّا چه غم،غمي كه خدا مي‌دهد به دل

من بودم و او بود و دگر هيچ كس آنشب                غم جاي تو خالي كه عجب انجمني بود

به قدر طاقت خود  هر دلي غمي دارد                  دل من است كه اندوه  عالمي دارد

از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر                    یادگاری که در این گنبد دوار بماند 

گر بداند لذّت جان باختن در راه عشق                   هيچ عاقل زنده نگذارد به عالم خويش را

دلی دارم که از تنگی در او جز غم نمیگنجد            غمی دارم ز دلتنگی که در عالم نمیگنجد

شرح داغ دل پروانه چو گفتم با شمع               آنقدر سوخت که از گفته پشیمانم کرد 

شرح داغ دل پروانه چو گفتم با شمع              آتشی در دلش افکندم و آبش  کردم

چو روز حشر برآريم سر ز خواب اجل           به روي دوست شود باز چشم بستة ما 

دوست دارم كه دوست عيب مرا                 همچـــو آئينـــــــه رو برو گـويد 

نه كه چون شانه با هزار زبان                    پشت ســـــر رفته مـو به مو گوید 

کاش بودندی به گیتی استوار و دیر پای          ذوستان در دوستی چون دشمنان در دشمنی

شنيدستم که شهبازي کهنسال

کبوتر بچه اي را کرد دنبال
 

یا علی گفتیم و عشق آغاز شد