شراب تلخ بیاور که وقت شیدایی ست
که آنچه در سرِ من نیست، بیم رسوایی ست

چه غم که خلق به حسن تو عیب می گیرند؟

همیشه زخم زبان خون بهای زیبایی ست

تو چه دانی که پس هر نگه سادهٔ من

چه جنونی، چه نیازی، چه غمی ست؟

یا نگاه تو، که پر عصمت و ناز

بر من افتد، چه عذاب و ستمی ست

دردم این نیست ولی

دردم این است که من بی تو دگر

از جهان دورم و بی خویشتنم...

دیگر      برای     دوستت  دارم   کمی   دیر است

گفتی  کسی  را  دوست میداری ، دلت گیر است

حرفی    نمی ماند    برای    من    که   می دانم

وصل  و  جدایی ها  همیشه  دست   تقدیر است

اینکه چشمان تو  در  آنی  دلم را می برد

می توان  فهمید می بازد  دلم یا می برد

وقت  دیدار  تو  من  هرچند با  سر می رسم

شرم  تو  اما  مرا  سمت  تو با  پا  می برد

هر سو نگری پر شده از سرخوش و عیّاش
از کج دهنی ، بی صفتی ، تندی و پرخاش

گوشی شنوا نیست در این وادی ظلمت
ای دل تو خودت محرم اسرار خودت باش

گیرم   از    ته مانده ی   عشق    تو   شعری  ساختم

سود  شعرم  چیست  وقتی  که   تو    را  من   باختم

خوب   می دانی   دل   دیوانه ام    از   سنگ   نیست

گرچه     آهنگی        برای         ماندنت        ننواختم

گاه با کوشش بسیار ، غزل ساخته ام
فارغ از هرچه بگویی به تو پرداخته ام

تو همانی که مرا بر سر ذوق آوردی
هیچکس را بخدا مثل تو نشناخته ام

صرار نکن... ما شدنِ ما شدنی نیست

تردید نکن... این گره ها وا شدنی نیست

این مثنوی حسرت و بغض و غم و آهم

در دفتر اشعار دلت جا شدنی نیست

گاهی اوقات قرار است که در پیله ی درد،
نم نمک "شاپرکی" خوشگل و زیبا بشوی...

گاهی انگار ضروریست بگندی در خود،
تا مبدل به "شرابی" خوش و گیرا بشوی...

من به دنبال کسی میگردم
که دلش پنجره ی بازِ نگاهم باشد
و بدانم که حواسـش به من است
عاشقی رسـمِ نگاهش باشد
و من آرام آرام
محوِ زیبایی روحـش بشوم...
دل ببندم به دلش
و دل انگیز ترین عشـق و نگارش بشوم...

کسی از عمقِ دلـم میگوید
ما که گشتیم
نبـود ...