هر رهی را رفتم این دنیا به پایم خار زد
دست بی رحمش همه آمال من را دار زد

سر به روی شانه ی دیوار دادم هر کجا
رازهای سینه ام را جغد شومش جار زد

امروز نه آغاز و نه انجام جهان است

اي بس غم و شادي که پس پرده نهان است

گر مرد رهي غم مخور از دوري و ديري

داني که رسيدن هنر گام زمان است

به که گویم غم این قصه ی ویرانی خویش

قطره ای در صدفی پنهان شد

رفته رفته به صدف مهمان شد

در نهان خانه تاریک صدف

محرم راز شد و عریان شد

چند روزی که گذشت..

موج عشق تو اگر شعله به دلها بکشد

رود را از جگــر کـــوه بــــه  دریـا بکشد

گیسوان تو شبیه است به شب  اما نه

شب کــــه اینقدر نباید بــه درازا بکشد

چه غم وقتی جهان از عشق نامی تازه می گیرد
از این بی آبرویی نام ما آوازه می گیرد

من از خوش باوری در پیله ی خود فکر می کردم
خدا دارد فقط صبر مرا اندازه می گیرد

من آسمان پر از ابرهای دلگیرم

اگر تو دلخوری از من، من از خودم سیرم

از  تو  دلگیرم   نمیدانم   که  میدانی   هنوز؟

یا  که از  شرمندگی از  دیده   پنهانی  هنوز؟

هر چه   آمد  بر سرم  از  مهربانیهای  توست

چون  که  از مهر و وفا  چیزی نمیدانی هنوز

غنچه خندید ولی باغ به این خنده گریست

غنچه آن روز ندانست که این گریه ز چیست !

باغ پر گل شد و هر غنچه به گل شد تبدیل

گریه باغ فزون تر شد و چون ابر گریست