دوستان شرح پریشانی من گوش کنید            داستان غم پنهانی من گوش کنید 

قصه ی بی سر و سامانی من گوش کنید         گفت و گوی من و حیرانی من گوش کنید

شرح این آتش جانسوز نگفتن تا کی؟

سوختم سوختم راز نهفتن تا کی؟

 عشق يک جوشش کور است
و پيوندي از سر نابينايي،
دوست داشتن پيوندي خودآگاه
واز روي بصيرت روشن و زلال
 

 برف مي بارد
برف مي بارد به روي خار و خاراسنگ
كوهها خاموش
دره ها دلتنگ
راه ها چشم انتظار كارواني با صداي زنگ
 

در خانه’ خود نشسته ام ناگاه

مرگ آيدو گويدم :‌ زجابرخيز

اين جامه’ عاريت به دورافكن

وين باده’ جانگزا به كامت ريز!
 

طي شد اين عمر، تو داني به چه سان


پوچ و بس تند، چنان باد دَمان


همه تقصير من است، اين که خودم ميدانم
 

وقت اگر داری کلامی با تو درد دل کنم


شاید از این گفتگو آرامشی حاصل کنم
 

……
اگر دروغ رنگ داشت هر روزشايد ده ها رنگين کمان از دهان ما نطفه مي بست

و بي رنگي کمياب ترين چيزها بود
 

گفتمش نقاش را نقشی بکش از زندگی
با قلم نقش حبابی بر لب دریا کشید
گفتمش چون می کشی تصویر مردان خدا
تک درختی دربیابان یکه و تنها کشید
گفتمش نامردمان این زمان را نقش کن
عکس یک خنجر زپشت سر پی مولا کشید
گفتمش راهی بکش کان ره رساند مقصدم
راه عشق و عاشقی و مستی ونجوا را کشید
گفتمش تصویری از لیلی ومجنون را بکش
عکس حیدر درکنار حضرت زهرا کشید
گفتمش بر روی کاغذ عشق را تصویر کن
در بیابان بلا،تصویر یک سقا کشید
گفتمش از غربت ومظلومی و محنت بکش
فکر کرد و چهار قبرخاکی از طه کشید
گفتمش سختی و درد وآه گشته حاصلم
گریه کرد آهی کشید وزینب کبری کشید
گفتمش درد دلم را با که گویم ای رفیق
عکس مهدی راکشید وبه چه بس زیبا کشید
گفتمش ترسیم کن تصویری از روی حسین
گفت این یک را ببایدخالق یکتا کشی
 

آهی کشید غمزده پیری سپید موی

افکند صبحگاه درآیینه چو ن نگاه

در لابه لای موی چو کافور خویش دید

یک تار مو سیاه
 

وقتی راه رفتن آموختی، دویدن بیاموز
و دویدن که آموختی ، پرواز را

------------ --

راه رفتن بیاموز، زیرا راه هایی که می روی جزیی از تو می شود و سرزمین هایی که می پیمایی بر مساحت تو اضافه می کند